Rozdział I

„I niech sobie będą wszyscy mądrzy ze swoimi rozumami, a ja z moją miłością niech sobie będę głupi.”

-Edward Stachura

~*~

            Co ja sobie wyobrażałem, mówiąc jej to tak nagle, tak dosadnie?! Poważnie miałem nadzieję na… na coś więcej? Żałosne… Chyba tylko na litość. Zdecydowanie tylko tyle mogłem od niej oczekiwać. Co za utrapienie. Jeszcze ta niezręczna cisza…

No i czemu ona, do jasnej cholery, teraz tak na mnie patrzyła?! Była zdziwiona? Serio? Nie, w to nie chciało mi się wierzyć. Skubana, czyżby nawet przede mną nauczyła się ukrywać emocje? Wyraz jej twarzy…

Była…

Smutna?

Ha! Czyli jednak miałem rację! Litość!

Po czymś takim jednak, nie miałem szans liczyć na nic więcej.

Patrzyła na mnie z żalem w oczach. Egoistka, dobrze wiedziała co do niej czuję. Wiedziała, ale nie chciała tego usłyszeć. Teraz musiała mi pokazać, że sprawiłem jej przykrość. Tak bardzo mi współczuła.

            Jej wielkie, oczy mieniły się, jakby w każdej chwili mogły zrobić się wilgotne od łez. Delikatne, lekko zaróżowione usta, drżały niemal niepostrzeżenie. Jej smukła dłoń również nie sprawiała wrażenie spokojnej. Przyciśnięta do serca, zdawała się coraz mocniej zaciskać w pięść.

Niech sobie nawet nie wyobraża, że cofnę moje słowa. Zapewne chciałaby teraz usłyszeć „tylko żartowałem”. Ja jednak mówiłem poważnie i nie miałem zamiaru tego odwoływać.

Atmosfera robiła się coraz bardziej napięta, ale trwałem mocno w swoim postanowieniu. Nie wiem, czy kolejny raz odważyłbym się na wypowiedzenie tych słów. Nie mogłem ich powtórzyć nawet w myślach.

Co w ogóle mnie do tego zmusiło?! Czyżby wizja przedwczesnej śmierci, dodała mi tyle irracjonalnej odwagi? Ech, szkoda słów.

- Kiba? – Jej głos dotarł do mnie jakby z oddali. Niepewnie uniosłem głowę, czując potworne gorąco na moich policzkach. Spojrzałem na nią. Wyglądała na naprawdę smutną. Nie chciałem jej ranić. Nie chciałem niszczyć jej szczęśliwego życia. Nie wiem właściwie, czego chciałem.

- Naruto i ja jesteśmy… - zaczęła niepewnie.

- Co z tego? – przerwałem jej złośliwie, a ona spojrzała na mnie zaskoczona. Zmarszczyła brwi. Chyba zaczynała się wkurzać. – Nie byłabyś tak zmartwiona, gdyby sytuacja była odwrotna – burknąłem i aby podkreślić moje rozgoryczenie, wbiłem wzrok w boczną ścianę.

- Nie rozumiem… - Usłyszałem jej cichy głos. Wiedziałem jednak, że gdyby chociaż chwilę się nad tym zastanowiła, doskonale rozumiałaby o co mi chodzi. – Nie rozumiem, ale to i tak nie ma teraz już żadnego znaczenia – powiedziała tak, jakby jak najszybciej chciała to z siebie wyrzucić.

- Bez znaczenia – prychnąłem. – Jasne.

- Kocham Naruto – odezwała się znów, tym razem niezwykle pewnym siebie głosem.

Nie mógłbym powiedzieć, że nie dotknęły mnie te słowa. Bolały jak diabli. Dużo bardziej niż powodu, dla których siedziałem teraz w szpitalnym łóżku.

- I… Kiba? – mruknęła na powrót swoim cichym, spokojnym głosem. Spojrzałem na nią spode łba. – To się nigdy nie zmieni – dodała, patrząc na mnie ze współczuciem.

Nie było mi smutno. Byłem raczej wściekły. Wkurzała mnie ta jej złudna pewność. Oszukiwała samą siebie, byłem tego pewien. Dużo łatwiej było jej zranić mnie niż Naruto. Sądziła, że wybiera mniejsze zło. Tylko dlaczego, to ja musiałem zostać tym poszkodowanym?!

- Hinata! – Do naszych uszu, doszedł denerwująco głośny krzyk. Należał do tego nadpobudliwego głupka, którego wybrała Hinata i zbliżał się do sali, w której akurat byliśmy.

Nim wszedł, wymieniliśmy się jeszcze krótkimi spojrzeniami.

Ostatnio nasze osobiste spotkania właśnie tak się kończyły. Przelotnym, niemal ostrzegawczym, albo raczej błagalnym spojrzeniem, które sugerowało „ani słowa więcej”.

Chwilę później do pomieszczenia wparował blondyn, a tuż za nim weszła jego towarzyszka z drużyny – Haruno Sakura.

- Zmywamy się, Sakura powiedziała, że nic mu nie będzie – powiedział, jak na mój gust, zbyt bagatelizująco, łapiąc przy tym moją Hinatę za rękę. Zarumieniła się, kątem oka zerkając w moją stronę. Udawałem, że bardziej interesuje mnie teraz Sakura i to co mam mi do przekazania, niż ta ich miłosna szopka.

- Na pewno? Nic mu nie zaszkodziło? Nie odbije się to na jego zdrowiu? Kiedy będzie mógł wyjść ze szpitala? – zaczęła wypytywać zmartwionym głosem.

Jej troska była szczera. Zawsze miała dobre serce i opiekowała się innymi. Teraz jednak nie chciałem tego słuchać. Może i nieświadomie, ale przez tę opiekuńczość, raniła mnie jeszcze bardziej.

- Wszystko jest dobrze, Hinata. Idźcie już i dajcie mu trochę odsapnąć. – Byłem niezmiernie wdzięczny Sakurze za te słowa. Uspokoiła Hinatę i wyprowadziła z sali. Od razu poczułem, jakby ogromny ciężar spadł mi z serca.

- No… panie Inuzuka Kiba, trochę panikujemy, co? – odezwała się Sakura, jak tylko zostaliśmy sami. Odwróciła się w moją stronę i wolnym krokiem, z nosem w swoich notatkach, zbliżyła do łóżka, na którym siedziałem.

- Panikuję?! Rozwaliłem sobie głowę, tak mocno przypierniczyłem w podłogę, kiedy upadłem – odparłem urażony, patrząc na nią z niedowierzeniem i palcem wskazując swój opatrunek na czole. – Ale co tam. – Machnąłem ręką lekceważąco, obierając się wygodniej na poduszkach. – Przecież to normalne. Każdemu się zdarza zemdleć w środku dnia i obudzić po paru godzinach – dodałem z ironią.

Młoda lekarka uśmiechnęła się przyjaźnie, patrząc na moją urażoną minę. Czułem się przy niej, jak przy starszej siostrze, chociaż można by się nawet pokusić na stwierdzenie, że Sakura była bardziej odpowiedzialna niż Hana. Niemniej jednak, to nie zmieniało faktu, że przy jednej i drugiej, często czułem się jak gówniarz.

- Spokojnie, Kiba. Dobrze, że miałeś na tyle dużo rozumu, żeby przyjść z tym do szpitala. Chodziło mi tylko o to, że twoja diagnoza odnośnie powikłań po truciźnie, której byłeś tak pewien jest błędna. Zaczynasz powoli popadać w paranoje – wyjaśniła spokojnie, przysiadając na stołku, który znajdował się obok łóżka. Z głośnym westchnieniem, spojrzała w stronę okna, za którym słońce chyliło się już ku zachodowi.

- No to co mi jest? – zapytałem w końcu. Cała ta sytuacja w ogóle mi się nie podobała. Jakiś czas temu, po jednej felernej misji, zacząłem podupadać na zdrowiu. Trucizna, która dostała się wtedy do mojego organizmu, bardzo nadszarpnęła moją odporność. Medykom udało się pozbyć większości trutki, a pozostała dawka rzekomo miała nie mieć żadnego wpływu na moje dalsze życie. Organizm miał się zregenerować, a cała akcja odejść w niepamięć. 

- Jesteś zwyczajnie przemęczony – odezwała się, spoglądając na mnie karcącym wzrokiem. – To, że nie chodzisz na żadne misje nie ma znaczenia przy kuracji, jeżeli non stop trenujesz. Zamiast skupić się na leczeniu wcześniejszych szkód, zmuszasz organizm do regeneracji obecnych strat energii. Jeżeli nie zaczniesz podchodzić do tego rozsądniej, może być naprawdę źle – wyjaśniła, stając nade mną i grożąc mi palcem.

Przez krótką chwilę, analizowałem w głowie co właśnie do mnie powiedziano, a kiedy wszystko jeszcze raz przetworzyłem, spojrzałem na nią wkurzonym wzrokiem.

- I nie strzelaj mi tu żadnych fochów. Ja tylko stwierdzam fakty – odezwała się znowu, po czym już spokojnie zaczęła przeglądać moją kartę.

- Jesteś pewna, że to nie są jakieś początki mojego końca? – zapytałem nieśmiało i od razu pożałowałem swoich słów. Sakura miała rację, zaczynało mi odbijać na punkcie tamtej trucizny. Nie był to przecież mój pierwszy raz, gdy zostałem draśnięty zatrutym ostrzem, więc dlaczego tak się tym przejmowałem?

Czyżby okoliczności, w których zostałem ranny miały z tym coś wspólnego?

Szybko odrzuciłem te myśli, powracając do rzeczywistości. Nie chciałem teraz myśleć o tamtym dni. Nie w tej chwili.

            Spojrzałem na podirytowany wzrok Sakury, której chyba brakowało już słów na moją upierdliwość. Ciekawe, że podobno dla większości pacjentów potrafiła być naprawdę miła. Nasza paczka działała jej jakoś bardziej na nerwy, oczywiście poza dziewczynami, z którymi w razie czego mogła sobie poplotkować.

- Czyli co, mam po prostu leżeć brzuchem do góry i nic nie robić, tak? – burknąłem, majstrując sobie dłonią coś przy opatrunku na czole.

- Dokładnie – powiedziała, wyraźnie zadowolona z mojej chęci współpracy i przy okazji trzepnęła mnie w rękę, po czym sama poprawiła bandaż.

Skrzywiłem się lekko, wciąż czując pulsujący ból na głowie, który został spotęgowany nieczułym dotykiem Haruno.

- Jak długo?

- Kilka dni. Może tydzień? Wtedy zrobię ci padanie i zobaczymy, czy wyniki się poprawiły.

- Tydzień to dla mnie nic takiego, ale Akamaru jest zdrowy i nie powinien się tak rozleniwiać. Muszę z nim trochę potrenować, bo łatwo może wypaść z formy – odpowiedziałem pewnym siebie głosem, uśmiechając się z tryumfem.

Sakura zrobiła kwaśną minę. Ha! Miałem ją jak w garści!

- Wyczytałam ostatnio, że psy ninja powinny od czasu do czasu potrenować z innymi psami, aby nauczyły się z nimi współpracy. Oddaj go więc na kilka dni siostrze, albo mamie i niech potraktuje to jako trening specjalny – odpowiedziała swobodnym tonem. Na moment mnie zatkało. Rzeczywiście, coś mi się kiedyś obiło o uszy, ale zwyczajnie nie było nigdy czasu ani potrzeby, żeby Akamaru musiał trenować z kimś poza mną. Zwykle jak któryś z nas był ranny, to ten drugi również.

Przeklęta Sakura, że też musi wtykać ten nochal do każdej możliwej książki.

- Dobra, niech ci będzie. Tydzień obijania się, a potem…

- A potem zobaczymy – dokończyła za mnie z uśmiechem. – Zostań na noc na obserwacji, a rano może wrócić do domu. Mieszkasz sam, więc poproszę kogoś, żeby zaglądał do ciebie od czasu do czasu.

- Nie potrzebuję niańki – fuknąłem urażony.

- A jeśli znów zasłabniesz? Co jeśli akurat będziesz coś gotował, zemdlejesz, zacznie się palić i spłoniesz żywcem?

Uderzyłem się dłonią w czoło i jęknąłem głośno, przypominając sobie o urazie. Po chwili uśmiechnąłem się ukradkiem, uświadamiając sobie coś ciekawego. Podniosłem głowę, patrząc na różowowłosą i wciąż udając obrażonego.

- Dobra, ale powiedz o tym tylko Hinacie. Nie mam siły na wysłuchiwanie mądrości Shino, czy sprzątanie później bajzlu po Naruto – odparłem. Uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie, ani trochę nie świadoma moich niecnych intencji.

- W porządku.

- A, i jeszcze! – Zawołałem za nią, gdy już chciała wyjść z Sali. Odwróciła się z pytającym spojrzeniem. – Nie mów jej, że to jakieś zwyczajne przeziębienie, czy coś. Najlepiej powiedz, że nadal nie wiesz co to może być. Niech chociaż ktoś się o mnie pomartwi – dodałem, siląc się na ironiczny ton. Zaśmiała się cicho, kiwając głową ze zrozumieniem.

- Niedopieszczony równie jak Akamaru.

            Następnego dnia wróciłem do domu. Tak jak obiecałem, odstawiłem Akamaru na specjalny trening do mojej siostry, po drodze zrobiłem małe zakupy, żeby co chwilę nie latać do sklepu i grzecznie wróciłem do swojego, małego mieszkanka. Ciężko było mi to przyznać, ale Sakura miała trochę racji. Wcale nie czułem się na siłach by trenować. Bolały mnie wszystkie mięśnie i miałem lekkie dreszcze. Bardziej niż o bieganiu, rzucaniu bronią, czy skakaniu po drzewach, marzyłem o ciepłym łóżeczku.

Jak tylko dotarłem do celu, szybko odstawiłem zakupy i od razu wskoczyłem pod gorący prysznic. Przez kilkanaście naprawdę długich minut, stałem nieruchomo, delektując się przyjemnie ciepłą wodą, spływającą Mo moim ciele.  Przez te kilka chwili, udawało mi się nie myśleć zupełnie o niczym. Tak jakby woda zmywała ze sobą wszystkie troski. Wyjątkowo kojąca chwila, w przeciwieństwie do tej, gdy wreszcie zakręciłem kurek i ponownie poczułem złośliwy chłód.

Czym prędzej się wytarłem, włożyłem na siebie długie spodnie od dresu i jakąś zwyczajną koszulkę, po czym pośpiesznie, niemal biegiem wskoczyłem do swojego łóżeczka. Oczy same mi się zamknęły, jak tylko przyłożyłem głowę do poduszki. Nigdy dotąd nie zdarzyło mi się iść spać właściwie krótko po pobudce, ale co tam. Wziąłem sobie do serca gadanie Sakury i wczułem się w rolę poważnie osłabionego pacjenta. Nawet nie wiem, kiedy zasnąłem.

            Obudziło mnie stukanie garnków w kuchni. W pierwszym momencie, całkowicie to olałem, przewracając się na drugi bok. Potem jednak coś sobie uświadomiłem. Przecież ja już mieszkam sam.

Zerwałem się do siadu tak szybko, że aż zakręciło mi się w głowie. Zamrugałem kilkakrotnie, rozglądając się po mojej malutkiej sypialni. Zacząłem nasłuchiwać. Kolejny stukot. Z całą pewnością, ktoś był w moim mieszkaniu. Pochyliłem się do przodu, aby wyjrzeć do drugiego pokoju. Moje mieszkanko nie było duże. W sypialni nie miałem drzwi, więc była poniekąd połączona z malutkim salonikiem, z którego było wyjście do łazienki i do kuchni, która również nie była zamykana.

Z łóżka ujrzałem, że z kuchni wydostaje się para. Zmarszczyłem brwi, wciągając lekko powietrze przez nos. Dopiero po chwili, zorientowałem się, jak ciężko jest mi wyczuć jakiś konkretny zapach. Mój nos również musiał być osłabiony. Minęła co najmniej minut, zanim upewniłem się, kto gotuje w mojej kuchni. Nad tym, co mogło znajdować się garnkach nawet nie chciało mi się myśleć.

W jednej chwili, poczułem się tak szczęśliwy, że aż miałem ochotę się śmiać. Przytuliłem do siebie mocniej koc, którym się przykrywałem i jak niecierpliwe dziecko, wpatrywałem się w wyjście do kuchni. Nie mogłem się doczekać, kiedy wyjdzie się ze mną przywitać, kiedy zje ze mną obiad i kiedy…

Nagle wzrok mój przykuł stolik w salonie, na który również miałem widok z tej pozycji. Znajdowało się na nim tylko jedno nakrycie. Wygiąłem się bardziej, aby lepiej widzieć, ale nie znalazłem tam drugiego talerza. Z rozczarowaniem, ponownie spojrzałem na kuchenne wejście. Czyżby nie chciała nawet zjeść ze mną posiłku? Może rzeczywiście się obraziła, nawet jeśli to do niej takie niepodobne. A może śpieszy się do kogoś innego?

            Zmarszczyłem brwi, przygryzając wargi. Jeżeli śpieszyłaby się do kogoś innego, to pewnie tylko do Naruto. Mogła od razu go przyprowadzić tutaj i udawać wielce zakochaną tuż pod moim nosem.

Opadłem z powrotem na łóżko zdołowany. Z twarzą, przyciśniętą do poduszki, jęknąłem głośno. W ciągu tak krótkiej chwili, z euforii popadłem w totalną rozpacz. Zaczynałem już zachowywać się jak baba. Ale co tam, bez łaski. Skoro tak jej się śpieszy do tego idioty, to droga wolna. Ja sobie i tak wolę pospać niż gapić się na niej przesłodkie rumieńce, wielkie księżycowe oczy, do których mógłbym wyć niczym wilk, długie, gładkie jak jedwab, granatowe włosy, delikatną, aksamitną, bladą cerę, jej uroczy, zawstydzony uśmiech i te usta… To i tak nie dla mnie. Lepiej tak po męsku pójdę spać w środku dnia i będę śnić o najcięższych treningach, które w najbliższej przyszłości zrealizuję!

- Kiba? – Jej cieniutki głosik od razu przedarł się przez moją powłokę goryczy. Nie było szans, żebym go zignorował. Udałem jednak, że dopiero się budzę i spojrzałem na nią niby zdziwiony. Naprawdę trudno było mi zachować pozory, gdy ujrzałem jej postać w fartuszku, nieśmiało zaglądającą do mojej sypialni.

- Hinata? – mruknąłem, pocierając oczy i ziewając przeciągliwie. – Co ty tu robisz? – zapytałem zaspanym głosem.

Uśmiechnęła się lekko.

- Ugotowałam ci coś. Sakura prosiła mnie bym się tobą zaopiekowała, więc przyszłam zapytać czy czegoś nie potrzebujesz. Drzwi były otwarte, więc weszłam, ale ty spałeś, więc postanowiłam zrobić coś do jedzenia – wyjaśniła pośpiesznie, jakby tłumaczyła się z winy. Zaśmiałem się rozczulony, nie mogąc spuścić jej z oka. Najwyraźniej chciała udawać, że wczorajsze zdarzenie nie miała w ogóle miejsca. Dobrze, ja też nie zamierzałem tego roztrząsać.

- Zjesz razem ze mną? – zapytałem, siadając na łóżku i przysuwając się bliżej brzegu, tak że znajdowałem się tuż przed nią.

- Chciałabym, ale muszę się śpieszyć – odpowiedziała z lekkim smutkiem, odwracając głowę. Zarumieniła się przy tym obficie, na co zmarszczyłem brwi, domyślając się do kogo tak się śmieszy.

            W jednej sekundzie, podniosłem się nieco z łóżka i chwyciłem ją za nadgarstek z zaskakującą łatwością przyciągając do siebie i rzucając na materac. Krzyknęła krótko, zaskoczona moim zachowaniem i spojrzała na mnie z przerażeniem. Przydusiłem ją własnym ciałem, rękoma ściskając jej nadgarstki i z uśmiechem patrząc jej w oczy.

- Wcale nie musisz się śmieszyć – mruknąłem, uśmiechając się zadziornie. – Jak kocha, to poczeka, nie? – zaśmiałem się.

- Kiba – pisnęła cicho, patrząc na mnie smutno.

- Ja czekałem bardzo długo – dodałem lekko oskarżycielskim tonem, ale zaraz potem znów się uśmiechnąłem. Ponownie się zarumieniła, oddychając głęboko. Czułem jej unoszące się piersi pode mną i musiałem przyznać, że działało to na mnie niezwykle magnetyzująco. Właśnie tu było jej miejsce, tu w moich objęciach.

Nachyliłem się powoli, zachęcony jej słodkimi ustami. Tak bardzo znów chciałem poczuć ich smak, ich miękkość… Ledwo musnąłem jej wargi, a poczułem nagle mocne szarpnięcie i silne uderzenie w twarz. Po chwili leżałem na podłodze, obok łóżka, a zdenerwowana Hinata, poprawiała pośpiesznie swoje ubranie.

Nie pierwszy raz zdarzyło mi się zapomnieć, że jest naprawdę silna. Rozmasowałem obolały policzek, cały czas będąc w lekkim szoku. Patrzyłem na nią oniemiały, a gdy odwróciła się w moją stronę, coś we mnie pękło.

Patrzyła na mnie zdenerwowana, ze łzami w oczach. Złość aż z niej kipiała. Wyglądała, jakbym nie tylko ją wkurzył, ale przede wszystkim zranił.

- Kiba, proszę… Nie utrudniaj – odezwała się, rękawem ocierając łzy. – Nie waż się robić tego nigdy więcej – dodała, po czym pośpiesznie opuściła sypialnie i w końcu mieszkanie.

Przez kilka minut, nadal siedziałem w tym samy miejscu, między łóżkiem a zimną ścianą. Czułem się przegrany. Od samego początku byłem na przegranej pozycji. Nie miałem jednak zamiaru odpuszczać. Stawka była zbyt wysoko, by od tak po prostu się poddać. By praktycznie bez walki, oddać ją Naruto. Zbyt wiele już z nim przegrałem. Może i tym razem on był faworytem, ale to ja mogłem zaskoczyć go czymś niespodziewanym.

***************************

Dawno nie napisałam tak krótkiego rozdziału :O

To za to, że prologu nie ma!

Ale pewnie się zastanawiacie, "o co chodzi?!" Otóż, poprzednie opowiadanie mi nie wyszło. Nie potrafiłam wybrnąć z tamtego momentu i zamiast głowić się na dalszym ciągiem, rozpoczęłam nowe, w którym akcja nie powinna się już tak wlec. Tak, tu już wyraźnie coś tam musiało się wydarzyć pomiędzy dwójką tychże bohaterów. Tylko co?! :O Tego nie wie nikt.

W każdym razie, mam nadzieję, że chociaż jedno uda mi się skończyć.

No i można by to potraktować, jako taki prezencik świąteczny. W końcu dziś Wigilia :)

Gdyby więc ktoś zdołał przeczytać ten rozdział jeszcze dziś, to niech wie, że życzę mu Wesołych Świąt! 

Nie będę się rozpisywała, bo dosłownie zasypiam.

Może później coś dopiszę...