Rozdział II

"I było w niej coś: kobiece, nieuchwytne, dalekie...Coś, co trzeba chwytać pazurami!"

-Konstanty Ildefons Gałczyński

~*~

             Kolejny dzień zaczął się denerwująco zwyczajnie. Do niczego mi się nie śpieszyło, więc planowałem pospać nieco dłużej. Niestety, upał skutecznie zniweczył moje plany. W moim małym, świeżo odnowionym mieszkanku nie dało się usiedzieć. Nie jedząc nawet śniadania, udałem się do centrum wioski, bez konkretnego celu. Włóczyłem się w tę i z powrotem, aż w końcu trafiłem do niewielkiego baru, w którym zjadłem niezdrowe, acz dobre i sycące świństwo. Akamaru najwyraźniej nie był zadowolony z naszej wycieczki, bo powłóczył leniwie łapami, ciągnąc się gdzieś za mną. Postanowiłem więc odstawić go do Hany. Przy okazji może znajdzie mi jakieś drobne zajęcie i moje wczorajsze kłamstewko stanie się prawdą.

                W lecznicy nie było dziś tłoku. Wchodząc, zauważyłem tylko jedną, starszą kobietę w poczekalni, która trzymała na kolanach grubego, rudego kota. Akamaru od razu się najeżył, warcząc cicho w kierunku drugiego zwierzaka. Kocur natomiast prychnął tylko głośno, po czym odwrócił się do nas tyłem i wygodniej usadowił na kolanach swojej właścicielki.

W recepcji, całkiem miła, młoda dziewczyna, poprosiła mnie bym usiadł w poczekalni i zaczekał. Hana miała akurat pacjenta i nie można jej było przeszkadzać. Rozsiadłem się więc, nieco bardziej odprężony. W holu mieli klimatyzacje i było tu dużo przyjemniej niż na zewnątrz. Akamaru również wyglądał na zadowolonego. W korytarzu stała zawsze miska z zimną wodą i gdy z niej skorzystał, położył się tuż przy moich nogach, dysząc głośno i co jakiś czas, spoglądając na mnie z merdającym ogonem.

Czekaliśmy jakieś dwadzieścia minut, nim kochana siostrzyczka, znalazła dla nas trochę czasu. Sama uznała, że skoro Akamaru ma dziś wolne, w tak upalny dzień, lepiej mu będzie jak zostanie tutaj. Z tyłu budynku, znajdował się spory wybieg, w którym Hana zawsze zostawiała swoje wilki.

Nie byłem do końca przekonany, czy powinienem go tu zostawiać. Co jeśli się na mnie obrazi?

Mój psiak jednak był bardziej zdecydowany ode mnie i nawet nie próbował zbliżać się do drzwi wyjściowych.

Ustaliliśmy więc, że wrócę po niego wieczorem.

Na moje nieszczęście, moja siostra dała mi trochę papierkowej roboty. Nie mogłem mieć do niej pretensji, bo przecież sam zaproponowałem pomoc.

Pobieżnie przeglądając zapisane kartki, zastanawiałem się, co może robić teraz Hinata. Było już południe, więc prawdopodobnie zaczynała szykować się do randki. Ech… co ja gadam… Na pewno szykuje się już od wczoraj. To w końcu Hinata.

Trochę szkoda, że nie ma matki, ani starszej siostry, która mogłaby jej pomóc w tak ważnym dniu, pomyślałem z zaskakującą dla siebie empatią. Wysłałbym do niej Hanę, gdyby nie fakt, że moja siostra była totalnym bezguściem.

No trudno. Hinata musi sobie poradzić sama. Oby tylko nie ubrała się w luźne dresy.

                Po dwóch godzinach byłem wolny i mogłem wrócić do swojego nic nie robienia.

Dzień ciągnął się niemiłosiernie, a ja odwiedziłem chyba wszystkie moje ulubione miejsca. Byłem nad jeziorem, na polu treningowym… Nawet posiedziałem sobie trochę przed Akademią, patrząc na dzieciaki, uczące się rzucać shurikenem. Szybko jednak musiałem się stamtąd zmywać, bo matki, które przyszły po swoje pociechy, przyglądały mi się podejrzliwie.

Po długich wędrówkach, w końcu znalazłem upragnione miejsce, na maleńkim wzgórza. Ułożyłem się w cieniu drzewa i gdy tylko przymknąłem oczy, zasnąłem.

                Kiedy się zbudziłem, było już nieco chłodniej. Przyjemny wietrzyk, działał na mnie orzeźwiająco. Spojrzałem na słońce, zastanawiając się, która może być godzina. Na moje oko, mogło być już po ósmej.

Wróciłem więc do centrum wioski, kierując się w stronę lecznicy. Idąc, mijałem teren głównej siedziby, gdzie moją uwagę przykuł dosyć niepokojący widok.

Kawałek dalej, na jednej z ławek, siedziała bowiem Hinata. Zupełnie sama, zgarbiona, z opuszczoną głową. Wyglądała na przybitą. Zastanawiałem się, co też mogło się stać. Oczywiście, od razu podszedłem do niej, szybkim krokiem. Idąc, przyjrzałem jej się uważniej i musiałem przyznać, że naprawdę się postarała. Miała na sobie jasno fioletową sukienkę, z różowymi kwiatkami. Co prawda, sięgała jej do kolan, ale za to miała względnie spory dekolt.

- Co tu robisz? – zapytałem od razu, na co ona lekko drgnęła. Powoli podniosła głowę, patrząc na mnie z wymuszonym uśmiechem, którego szczerze nie znosiłem.

- Czekam na Naruto – oznajmiła najswobodniej, jak potrafiła.

- Jeszcze nie przyszedł? – zapytałem zaskoczony. To było dziwne. Nie sądziłem, że Naruto mógłby być kimś, kto wystawia przyjaciół do wiatru.

- Pewnie coś mu wypadło i skończy później – odezwała się znów, patrząc na wielki budynek Hokage. Ja z kolei wbiłem moje spojrzenie w jej twarz. Starałem się nie przegapić żadnego znaku, który utwierdziłby mnie w przekonaniu, że  czeka tu już zbyt długo i nie wierzy, że Naruto w ogóle się zjawi. Zwróciłem uwagę na jej lekko drżącą wargę. Niby się uśmiechała, ale widać było, ze to tylko maska, którą z trudem próbuje utrzymać. Nie podobało mi się to. Naprawdę nie lubiłem tej maski.

- Hana kazała mi coś dostarczyć do siedziby. Zaczekasz tu chwilę? – Przytaknęła lekko, nawet na mnie nie patrząc.

Udałem się do środka budynku, w poszukiwaniu tego drania. Od wejścia wyczułem jego bezczelny smród. Idąc twardym krokiem przez korytarz, nawet nie zwracałem uwagi na zaskoczone spojrzenia pracowników. Kiedy dotarłem do namierzonego pokoju, od razu otworzyłem drzwi, bez pukania. Doskonale wiedziałem, kto znajduje się w środku.

Cała drużyna siódma w komplecie, spojrzała na mnie zaskoczona. Siedzieli przy wielkim stole, dyskutując i popijając przy tym herbatkę, co wkurzyło mnie jeszcze bardziej.

- Naruto! – warknąłem, podchodząc do stołu i uderzając otwartymi dłońmi w blat stołu.

- Kiba… - przez chwilę przyglądał mi się uważnie, a ja miałem wrażenie, że widzę obracające się w jego głowie trybiki. Nagle jego źrenice zmalały, a usta lekko rozwarły. – No nie! – wykrzyknął.

- No tak! – odpowiedziałem mu, nadal tak samo zdenerwowany. – Hinata czeka już na ciebie chyba od dwóch godzin! – wykrzyknąłem urażony.

- Wystawiłeś Hinatę? – wtrąciła Sakura, zbulwersowanym tonem, opierając się na swoim krześle.

- Co? Nie… nie! To znaczy… byłem umówiony z Hinatą i Kibą, ale potem przynieśliście mi tę całą masę papierów i nie pozwoliliście się stąd ruszać, dopóki nie skończymy. Zupełnie straciłem poczucie czasu. Wybacz, stary – wyjaśnił, spoglądając na koniec w moją stronę. Faktycznie, widać było, że nie zrobił tego celowo. Nie zmienia to jednak faktu, że Hinata nie będzie miała swojej wymarzonej randki.

- Widzisz… miałem dzisiaj coś do załatwienia i właściwie, to Hinata czekała tam na ciebie sama, dlatego tak mnie tym wkurzyłeś – powiedziałem pośpiesznie, spuszczać wzrok.

- Kurczę, naprawdę głupio wyszło – przyznał blondyn, drapiąc się po głowie i wstając z krzesła. -Szczerze mówiąc, to chętnie wyskoczyłbym gdzieś z Hinatą, tak sam na sam – dodał nagle z lekko zażenowanym uśmiechem. Spojrzałem na niego zaskoczony, tak samo jak Sakura i Sasuke.

- To się z nią umów w końcu – wypaliłem bez namysłu. Naruto spojrzał na mnie zaskoczony, po chwili robiąc zamyśloną minę.

- Kiba ma rację – odezwała się nagle Sakura, a my na nią spojrzeliśmy. – Myślę, że mógłbyś ją gdzieś zaprosić. Teraz masz dużo pracy, ale postaramy się jakoś ciebie odciążyć…

- Sam też się lepiej postaraj, albo ją również ci sprzątnę sprzed nosa – wtrącił się Sasuke z chytrym uśmieszkiem.

- Sasuke! – oburzyła się Haruno, patrząc na niego zdenerwowana. Uchiha zaśmiał się tylko z kpiną.

- Czego się burzysz? Każdy facet przyzna, że Hinata wyrosła na dosyć… apetyczną osóbkę – dokończył, patrząc wyzywająco na różowowłosą.

Właściwie to, miałem gdzieś jego osobę. Ta wypowiedź odrobinę mnie jednak zirytowała. Co prawda, mógłbym nawet przyznać mu rację, ale nie miałem ochoty słuchać tego z jego ust. Był zbyt… był draniem! Nie miał prawa nawet myśleć o Hinacie!

- Sasuke, nie prowokuj tutaj Sakury, bo znów trzeba będzie remont robić – jęknął obojętnie Naruto, ponownie spoglądając na mnie, zamyślony.

- To kiedy masz jakiś wolny termin? – zapytałem końcu, bo miałem wielką ochotę już się stamtąd ulotnić. Matołek ciągle myślał. Byłem pewien, ze zaczyna już czuć przegrzanie pod czaszką.

- Może jutro? Jak się dzisiaj przyłożę, to udałoby mi się wyjść wcześniej – powiedział, cały czas coś analizując.

- Kiba! – wykrzyknęła nagle z przerażeniem Sakura. Zerwała się z krzesła, trzymając w jednej dłoni jakąś kartkę, a w drugiej zwój. Spojrzała na mnie, jak na ducha. – Przecież wy macie od dzisiaj misje!

- Co?! – Szczerze, miałem nadzieję, że to jakiś dowcip. Ani mi się śniło lecieć gdzieś, tak bez ostrzeżenia.

- Shino jest na innej misji, więc zostajecie ty i Hinata. Powinniście już dawno być w drodze do Wioski Herbaty – powiedziała szybko, czytając coś z kartki.

Zmarszczyłem brwi, zaciskając pięści i zgrzytając zębami.

- Czemu nic mi o tym nie widomo? – syknąłem. Zaśmiała się cicho, najwyraźniej mocno zażenowana.

- Zdaje się, że musiało mi to wylecieć z głowy. Rozmawiałam nawet o tym wczoraj z Naruto i…

- Faktycznie! – wtrącił się blondyn. – Dlatego zdziwiłem się, że macie dziś wolne! Sakura miała kogoś do was wysłać, ale jak wychodziłem, to… - przerwał i spojrzał karcącym wzrokiem na kompanów swojej drużyny. - … wszedł Sasuke... Sakura! Jak mogłaś?! – Oskarżył ją z pretensją wskazując palcem.

- Och, zdarza się! – warknęła poirytowana. Zdawało mi się, że widzę na jej policzkach lekkie rumieńce. Uchiha z kolei bujał się na krześle, wyraźnie z siebie zadowolony. Dupek jeden.

- Co to za misja? – wyrwałem zwój z ręki różowowłosej i zacząłem go studiować. - Tygodniowa?! Mamy przez tydzień prowadzić śledztwo? – Spojrzałem na nią wkurzony, jakby to była jej wina. Wzruszyła tylko ramionami, opierając jedną rękę na biodrze.

- Gdy tam dotrzecie, zameldujcie się w tym motelu i zgłoście do tego faceta – powiedziała, podając mi kartę z podstawowymi danymi. Westchnąłem ciężko zerkając to na zwój, to na kawałek papieru. Bardzo mi się to wszystko nie podobało, ale przynajmniej będzie można po drodze trochę kości rozprostować.

- Wyruszymy jeszcze dzisiaj. Nad ranem powinniśmy być na miejscu – oznajmiłem od niechcenia.

- Cudownie! – Sakura klasnęła w dłonie, zadowolona z takiego obrotu sprawy. Uśmiechnęła się do wszystkich, po czym wróciła do swojej poprzedniej czynności przy biurku.

Westchnąłem ciężko, drapiąc się po głowię i z naburmuszoną miną czytając szczegóły misji.

- Naruto… - zacząłem powoli, a gdy doczytałem zdanie ze zwoju, spojrzałem na niego surowym wzrokiem. Wskazałem na niego palcem, aby dobrze wiedział, że mówię właśnie do niego. – Tym razem ci daruję, ale jak mi jeszcze raz wystawisz Hinatę, to… to uważaj, żeby wszystkie psy w wiosce się na ciebie nie wkurzyły – zagroziłem. Nic innego nie przyszło mi do głowy. – Masz teraz tydzień harówki. Lepiej rób jak najwięcej rzeczy na zapas, żeby znaleźć dla niej trochę czasu – dodałem.

Uzumaki posłał mi urażone spojrzenie, opierając się o biurko i krzyżując ręce na piersi.

- Mam gdzieś te twoje groźby – burknął, jak to miał w zwyczaju. – Poza tym, możesz sobie darować. Doskonale wiem, co powinienem zrobić – dodał, po czym odwrócił głowę w drugą stronę.

Wpatrywałem się w niego przez chwilę, aż moje usta wykrzywiły się w uśmiechu. Było w nim coś takiego, co sprawiało, że mu wierzyłem. Naruto nie skrzywdziłby nikogo naumyślnie. Nieświadomie jednak, mogło mu się to zdarzyć nie raz. Dlatego wolałem, aby wziął sobie tę sprawę do serca.

- Słuchaj, stary… Hinata to nie jest jakaś tam, pierwsza lepsza dziewczyna. Nie zepsuj tego, dobra – powiedziałem, wkładając kartkę do kieszeni spodni i zwijając zwój.

- Jasne – bąknął, udając teraz, że przegląda coś w papierach.

- To ja lecę – oznajmiłem i kiwnąłem jeszcze na do widzenia głową Sakurze, która akurat patrzyła w moją stronę. Zdążyłem przejechać wzrokiem po Sasuke, który również mi się przyglądał, ale z nim nie miałem zamiaru się żegnać. Chyba jednak wciąż go nie lubię.

                Hinata stała na placu, drepcząc w tę i z powrotem i kopiąc co chwilę, jakiś mały kamyczek. Podbiegłem do niej, machając od razu, gdy tylko spojrzała w moją stronę. Przy okazji zamachałem zwojem, krzycząc już z daleka, że mam nie najlepsze wieści.

Doskonale wiedziała, co to oznacza. Skrzywiła się, patrząc na trzymany przeze mnie przedmiot.

- Jest gorzej niż myślisz – oznajmiłem z szerokim, acz ironicznym uśmiechem, łapiąc ją za ramię. – Oficjalnie, od kilku godzin jesteśmy już na misji – dodałem, uświadamiając sobie nagle, że to jest po prostu śmieszne. Dopiero, gdy wypowiedziałem te słowa na głos, dotarło do mnie, jak wkurzony jestem na Sakurę i jej roztrzepanie przy nędznym Uchiha.

- Co takiego?! – wykrzyknęła, sprawnie odbierając mi zwój i studiując jego zawartość. Wyjaśniłem jej w skrócie, co się wydarzyło, że nie dotarła do nas wiadomość, dodając przy okazji kilka kąśliwych uwag na temat Sasuke.

Gdy skończyła czytać, wyraźnie posmutniała, powoli zwijając papier.

- A co z Naruto? – mruknęła cichutko, jakby mówiła tylko do siebie. Spojrzałem na nią z troską i zrozumieniem. Nie miałem serca jej mówić, ze ten sklerotyk, najzwyczajniej w świecie zapomniał o spotkaniu. Wolałem więc przedstawić jej te lepsze wieści.

- Spotkałem go. Miał dużo pracy. Powiedział jednak, że postara się teraz jeszcze bardziej, aby w przyszłym tygodniu, gdy już wrócimy, znaleźć więcej wolnego czasu – powiedziałem z tajemniczym uśmieszkiem. Spojrzała szybko na mnie, jakby z niedowierzeniem i… lekkim strachem?

- Ale nie mówiłeś mu nic o mnie, prawda? – zapytała spanikowana, a ja zdębiałem wewnątrz, starając się tego nie okazać. – Bo wiesz… nie chciałbym, żeby… żeby Naruto czuł się wobec mnie do czegoś zobowiązany. Nie chciałabym, żebyś go do czegokolwiek namawiał i w ogóle – dodała, spuszczając głowę z głośnym westchnięciem.

Przez jakiś czasu, przyglądałem jej się osłupiały. Co ja niby miałem teraz odpowiedzieć?! Koniec końców, zacząłem się głupkowato śmiać, klepiąc ją w ramię.

- Daj spokój, Hinata. Znasz mnie przecież. Nie będę robił za jakąś swatkę – powiedziałem, szybko ją wymijając.

- A ta twoja intryga? – burknęła, oskarżycielską, dobiegając do mnie i dotrzymując mi tempa. Nic nie odpowiedziałem, tylko prychnąłem cicho, machając lekceważąco ręką.

- Lepiej się pośpieszmy. Za dwie godziny spotkamy się pod bramą – oznajmiłem, niczym kapitan, po czym każde z nas przyśpieszyło, zmierzając do swoich domów.

***

               

                Chyba naprawdę brakowało nam solidnego ruchu, bo do Wioski Herbaty dotarliśmy na długo przed świtem. Całe szczęście, że recepcja była czynna przez całą dobę. Zameldowaliśmy się więc, biorąc jeden, wspólny pokój z łazienką. Nie był duży, ale miał za to wielkie, wyglądające na wygodne, łóżko. Byłem już zbyt zmęczony, by zwracać uwagę na cokolwiek innego. Moim marzeniem było, zrzucić z siebie ten ciężki plecak i walnąć się na te królewskie łoże.

Z szerokim uśmiechem, ruszyłem w głąb pokoju, mając zamiar realizować swe pragnienia, kiedy poczułem szarpnięcie za rękaw.

- Eee… Kiba? – Usłyszałem nieśmiały głos Hinaty i spojrzałem na nią, nieco poirytowany.

- Co się stało? – burknąłem, z trudem utrzymując otwarte powieki. Zarumieniła się lekko, wskazując na pokój. Nie miałem pojęcia, co może jej się tu nie podobać, ale cokolwiek by to nie było, na pewna da się to załatwić rano.

- Dali nam pokój dwuosobowy, ale… chyba się pomylili… jest tylko jedno… jedno łóżko – wydukała, spuszczając pośpiesznie głowę, jakby bała się, że zaraz ją skarcę. Właściwie, to nie wiele mi brakowało, by warknąć na nią, aby nie zawracała mi głowy takimi duperelami. Powstrzymałem się jednak i jeszcze raz spojrzałem na pokój.

Rzeczywiście, od początku dostrzegałem to, jaki jest mały, ale nawet nie pomyślałem o tym, że oprócz tego wielkiego łoża, przydałoby się jeszcze jedno. Chyba byłem już tak zmęczony, że nie kontaktowałem najlepiej. A to mięciutkie łóżeczko zdawało się mnie wzywać.

- Daruj, Hinata. Nie raz spaliśmy już obok siebie w namiotach – westchnąłem bagatelizująco, wchodząc do środka i ściągając z siebie plecak. Rzuciłem go na ziemię, o mały włos nie przygniatając nim Akamaru, który szedł tuż za mną. Mój wierny kompan na szczęście był szybki i odskoczył w porę. Wyglądało na to, że on również jest zmęczony, bo bez jednego szczeknięcie, walnął się pod ścianą i zaczął cicho pochrapywać.

- Ale to jest małżeńskie łoże – mruknęła cicho Hinata, również wchodząc do pokoju i zamykając za sobą drzwi.

Spojrzałem na nią z politowaniem, ściągając z siebie górną część garderoby. Całe szczęście, że dzisiejsza noc była nieco chłodniejsza niż poprzednie.

Rzuciłem ubrania na pobliskie krzesło, wskakując na łóżko. Położyłem się na środku, podbierając głowę ręką i od razu z lepszym nastrojem, spojrzałem na moją kompankę, która właśnie odstawiła swój plecak pod ścianę.

- Skoro tak bardzo chcesz, Hinata, to możemy poudawać małżeństwo – powiedziałem z chytrym uśmieszkiem, patrząc na nią wyzywająco i dłonią poklepując wolne miejsce na łóżku.

Uśmiechnęła się, widząc że poprawił mi się trochę humor, ale na jej twarzy i tak wyskoczyły rumieńce. Nie do końca świadomie, obserwowałem, jak zdejmuje swoją bluzę, bierze kilka kosmetyków, ręcznik i udaje się do łazienki. Przez jakiś czas, wpatrywałem się w zamknięte drzwi i wsłuchiwałem w dźwięk, lejącej się wody.

Ziewnąłem zmęczony, kładąc się na swoją połowę łóżka i wbijając zamglony wzrok w sufit. Postanowiłem, że daruję sobie już dzisiaj prysznic. Hinata przynajmniej nie będzie się do mnie dobierała w nocy, pomyślałem z chichotem. Byłem już tak senny, że śmieszyła mnie każda głupota.

Nawet nie zauważyłem, kiedy moja przyjaciółka opuściła łazienkę i ułożyła się do snu, po drugiej stronie łóżka.

Musiałem przysnąć, bo gdy otworzyłem oczy, byłem już przykryty kołdrą, a ona leżała naprzeciwko. Światło było zgaszone, ale za zewnątrz świecił wielki księżyc, który oświetlał nieco nasz pokój, przez niezasłonięte okna. Blask padał akurat na twarz Hinaty. Dostrzegłem, że nie śpi i wpatruje się w, prawdopodobnie księżyc za oknem.

- Pełnia – szepnąłem, kuląc się pod przyjemnie ciepłą i pachnącą kołdrą. Mruknęła cicho, a na jej ustach zauważyłem leciutki uśmieszek. – Nie boisz się, że będziesz chodziła we śnie? – zapytałem cicho.

- Nie. – Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, a po chwili spojrzała na mnie. – A nawet jeśli… od razu być wyczuł, że mój zapach się oddala i nie pozwoliłbyś, by coś mi się stało – dodała, pewna siebie.

Uśmiechnąłem się, zadowolony niczym dziecko, które ktoś docenił. Ułożyłem się wygodniej na miękkiej poduszce, ziewając przy okazji szeroko.

- Pachniesz najlepiej ze wszystkich. Mógłbym cię wąchać dniami i nocami – wyznałem, nie bardzo już kontaktując. Po tych słowach, zmorzył mnie sen. 

                Był dosyć zwyczajny. Sen, jakich śniłem wiele. Przynajmniej z początku. Biegłem bowiem polną drogą, a tuż za mną podążał Akamaru. Widziałem moich przyjaciół, których bez problemu dogoniłem, a po chwili prześcignąłem. Shino, Shikamaru, Naruto, a nawet Rock Lee. Nikt nie mógł się równać ze mną i z Akamaru. Byliśmy najlepsi.

Nie zwalniając, ale czując coraz większe i większe zmęczenie, wbiegłem już niemal na szczyt wzgórza. Widziałem wielkie drzewo, które tam rosło i pod którym uwielbialiśmy się wylegiwać. To było nasze miejsce. Gdy już byłem wystarczająco blisko, dostrzegłem, że ktoś już tam na nas czeka. Ktoś czekał tam na mnie. Jakaś dziewczyna? Nie. Kobieta. Jej długie, granatowe włosy, powiewały dynamicznie, chociaż wcale nie czułem wiatru. Zapewne był to jeden z tych trików kobiet, które chcą zwabić do siebie mężczyznę. Jednakże… Czyżby ona chciała mnie skusić?

Zwolniłem tempa, czując jak moje nogi robią się coraz cięższe. Z trudem oderwałem od niej wzrok, chcąc obejrzeć się za siebie. Zerknąłem przez ramię i nie widziałem już za sobą nikogo. Nawet Akamaru gdzieś zniknął. I dobrze, pomyślałem, sam nie wiedząc dlaczego. Dziwne, ale jakaś część mnie, nie chciała, żeby ktokolwiek wiedział o tym spotkaniu. Naprawdę, nie mam pojęcia dlaczego.

                Pewnym siebie krokiem, podszedłem do stojącej w moim ulubionym miejscu, kobiety i chwyciłem ją za ramię. Odwróciłem do siebie i zamarłem.

Przede mną stała Hinata. Dlaczego wcześniej jej nie poznałem? Zmierzyłem ją pośpiesznie spojrzeniem, by upewnić się, czy to ona. Była jakaś taka… dojrzalsza? Nie była już dzieckiem. Była starsza niż prawdziwa Hinata.  Jednakże, to wciąż była ona. Uśmiechała się do mnie. Tak ciepło, przyjaźnie i… wyzywająco? No to już zupełnie nie pasowało mi do Hinaty. Niemniej jednak, bardzo mi się spodobało. W tym uśmiechu kryło się coś czarującego. Nie potrafiłem oderwać od niej wzroku. Stałem jak zahipnotyzowany.

Potem, chwyciła mnie za rękę. Czułem, jak całym moim ciałem wstrząsnął dreszcz. Czyżby mnie czymś poraziła? Nie byłem pewien. To mrowienie w moim wnętrzu, było jednak bardzo przyjemne. Uśmiechnąłem się szeroko, sam podnosząc jedną dłoń i dotykając jej policzka. Ku mojemu zdumieniu, wtuliła się w moją dłoń, jakby była poduszką. Podobał mi się to. Taka Hianta była całkiem fajna.

- Kiba – wyszeptała, a dźwięk jej głosu sprawiał mi jakąś dziką przyjemność. – Kiba… podrap mnie za uchem.

- Co takiego? – Zdziwiła mnie jej prośba, ale wykonałem polecenie. Zapiszczała przy tym dziwnie, a po chwili zaczęła głośno dyszeć z wywalonym na zewnątrz językiem. Był niesamowicie długi. W pewnym momencie, sapanie ustało, a ona spojrzała na mnie niepewnie. Trwało to może sekundę, aż nagle rzuciła się na mnie z tym swoim jęzorem.

                Obudziły mnie nagłe czułości Akamaru. Stał nade mną, dysząc głośno i oblizując całą moją twarz.

- Złaź ze mnie – warknąłem, zwalając go z łóżka i pośpiesznie wycierając usta. Byłem zły na niego, że wtrynił mi się w taki sen. Zastanawiałem się, jak mogłoby to potoczyć się inaczej.

Przez chwilę, siedziałem na łóżku, mierząc się na spojrzenia z moim psem. Gdy wygrałem, odwrócił się obrażony, wracając na swoje wcześniejsze legowisko.

Spojrzałem w bok, na łóżko. Hinaty już od jakiegoś czasu tam nie było. Dopiero wtedy, usłyszałem dźwięk lejącej się wody, dochodzący z łazienki. Nie oczekując więc szybkiego zwolnienia się łazienki, położyłem głowę z powrotem na poduszce. Przez kilka chwil wpatrywałem się w biały sufit aż nagle, drzwi od łazienki, zostały otwarte.

Moja kompanka, jak gdyby nigdy nic, wyszła sobie w samym ręczniku. Nie patrząc w moją stronę, pośpiesznie skierowała się do swojego plecaka, po czym nachyliła się nad nim i poczęła czegoś szukać. 

Od razu, przypomniał mi się mój sen i poczułem nagły przypływ gorąca. Zawiesiłem wzrok na Hinacie, lustrując ją od stóp do głowy. Z niemałym zdziwieniem, musiałem przyznać, że ta Hinata była właściwie podobna do tej ze snu. Tak jakby nagle ewoluowała z małej dziewczynki w dorosłą kobietę. Czemu wcześniej tego nie dostrzegłem? Oczywiście, to że urosły jej piersi, wiedziałem aż za dobrze, ale było tego więcej. Sam do końca nie byłem pewien, co to takiego, ale coś w jej wyglądzie sprawiało, że dziwnie byłoby mi ją wyściskać, czy chociażby jej dokuczyć. Nagle, pojawiło się we mnie jakieś podejrzane odczucie. Miałem ochotę chwycić ją teraz w pasie, pociągnąć na łóżko i… no i nie postąpić, jak z normalną kumpelą.

Skrzywiłem się na tę myśl i popukałem w czoło.

- Musisz mnie tak od rana kusić? – zapytałem, obojętnym tonem. Hinata podskoczyła, jak oparzona, odwracając się szybko w moją stronę. Cholera. Widok od przodu wcale nie poprawiał sytuacji.

- Kiba! Nie śpisz? – Spojrzała na mnie z przerażeniem, zakrywając się rękoma i rzeczami, które w nich trzymała.

- Już nie udawaj takiej zdziwionej. Wiedz jednak, że twoje sztuczki na mnie nie podziałają – odparłem, wskazując jej łazienkę. – Pośpiesz się i włóż na siebie coś więcej – rozkazałem surowo. Hyuuga zarumieniła się, jak burak, pośpiesznie kiwając głową i pędząc do wyznaczonego miejsca.

Westchnąłem ciężko, kręcąc głową z rezygnacją. Wyciągnąłem sobie poduszkę, na której leżałem i zakryłem nią głowę, chcąc choć jeszcze na moment, oderwać się od rzeczywistości. Miałem szczerą nadzieje, że te niepoważne wyobrażenia, to po prostu pozostałości po tamtym śnie.

***

                Jakiś czas później, udaliśmy się do człowieka, który zlecił nam misję. Okazał się nim sam przywódca Wioski Herbaty. Był to nieco otyły facet, na oko mający ponad pięćdziesiąt lat. Niezwykle sympatyczny z twarzy, przypominający mi trochę przyćpanego. Może to przez jego stale wyluzowany uśmiech i przymglone spojrzenie. Zapewne kłaniał się nadmiar herbaty z tajemniczych ziółek.

Tak czy inaczej, przybyliśmy tu specjalnie dla niego i to jego oczekiwania musieliśmy spełnić.

Ugościł nas w salonie, swojej ogromnej rezydencji. Siedzieliśmy przy małym stoliczku, popijając najróżniejsze herbaty. Musiałem przyznać, że było to nawet ciekawe doświadczenie. Bywałem już wcześniej w tej wiosce, ale nigdy jeszcze nie miałem okazji spróbować tylu, różnych wywarów.

Niebawem, dołączyła do nas córka gospodarza. Była naprawdę ładna. Długie, jasne, niemal białe włosy, spływały jej swobodnie na ramiona i plecy, sięgając pasa. Oczy z kolei miała soczyście zielone.  Dosyć wysoka i zapewne szczupła, czego nie mogłem zbyt dobrze ocenić, gdyż miała na sobie obszerne ubranie. Zdawała się być mniej więcej, w naszym wieku.

                Jak tylko weszła do pomieszczenia, jej ojciec zaświergotał radośnie, zapraszając ją do nas. Po chwili, mogliśmy już przejść do omawiania konkretów misji.

Jak się okazało, w zeszłym tygodniu, syn gospodarza o mały włos nie został zamordowany. Obecnie znajdował się w szpitalu w nadal ciężkim, ale stabilnym już stanie. Nie wiadomo, jakie intencje miał napastnik i kim on był. Gospodarz podejrzewał, że mógłby to być zwyczajny złodziej, który po prostu chciał go okraść.

- Czy syn ma jakiś wrogów? – zapytałem, czując się jak zawodowy detektyw.

- Nie, nie sądzę. – Mężczyzna pokręcił głową, zerkając na córkę. – Yukino… ty spędzasz z nim więcej czasu niż ja. Wiesz coś, co mogłoby się nam przydać? – zapytał.

Dziewczyna, zerknęła na nas niepewnie, po czym westchnęła ciężko, spuszczając wzrok i kręcąc przecząco głową.

- Braciszek jest z natury bardzo miłym człowiekiem. Pomaga mieszkańcom w potrzebie i zawsze ma w sobie tyle optymizmu. Nie mam pojęcie, kto mógłby chcieć jego krzywdy – mruknęła smutno, zaplątując sobie kosmyk włosów wokół palca i spoglądając w bok.

Westchnąłem ciężko, niespecjalnie zadowolony z tak ubogich informacji. Spojrzałem jeszcze na Hinatę, by upewnić się, czy nie chce o coś zapytać, a kiedy pokręciła przecząco głową, wstałem.

- Chcielibyśmy więc zobaczyć miejsce napaści, oraz odwiedzić pana syna w szpitalu – powiedziałem, gdy moja kompanka stała już obok mnie.

- Dobrze, ale wątpię, czy przyda wam się na coś wizyta w szpitalu. Mamoru jest ciągle nieprzytomny – odparł gospodarz, cały czas siedząc na miejscu i popijając herbatę. Z kolei, jego urocza córka wstała, patrząc na nas hardym wzrokiem.

- Ja was tam zaprowadzę – oznajmiła i nie czekając ani chwili dłużej, skierowała się w stronę drzwi.

                Na miejscu nie udało nam się niczego wykryć, co zdawało się być bynajmniej dziwne. Znajdowaliśmy się na obrzeżach wioski, przy jakimś bardzo starym i małym kościele. Otaczały nas niewielkie budynki, które dawniej musiały służyć za spichlerze.

Zmarszczyłem brwi, rozglądając się dookoła. Co prawda, okolica wyglądała na nieźle zdewastowaną, ale byłem pewien, że przynajmniej część tych zniszczeń powstała wiele lat temu. Nie byłem też w stanie wyczuć zapachu krwi. Gdy spojrzałem na Akamaru, ten pisnął cicho, upewniając mnie w przekonaniu, że i on nic nie wyczuł.

- Hinata? –Odwróciłem się w jej stronę.

Stała kilka metrów dalej, skanując całą okolicę swoim byakuganem. Również wyglądała na nieco zdezorientowaną.

- Co właściwie się tu stało? – zapytałem białowłosą. Zrobiła krok w naszą stronę, patrząc na mnie zdziwiona.

- Zaatakowali Mamoru. Nie wiem, jak dokładnie to wyglądało – odparła, zaskoczona moim pytaniem.

- Nie o to mi chodzi. To miejsce jest zniszczone już od jakiegoś czasu – wyjaśniłem, ponownie obrzucając spojrzeniem okolicę. Yukino zrobiła to samo, znów bawiąc się kosmykiem swoich włosów. Wzruszyła ramionami.

- To chyba nieodnowiona jeszcze część wioski… pozostałości po wojnie – powiedziała niepewnie, drapiąc się po głowie.

- Jesteś pewna, że to tu zaatakowano twojego brata? – zapytałem. Kiwnęła głową, rozglądając się na boki.

Nic już nie odpowiedziałem, tylko zabrałem się do szukania, jakichkolwiek śladów. Niestety, nie udało mi się zdobyć nic, co pomogłoby nam w śledztwie. Hinata była w takiej samej sytuacji. Oboje stwierdziliśmy, że lepiej będzie udać się do szpitala, by zobaczyć poszkodowanego.

Yukino twierdziła, że odwiedza go codziennie. Pachniała bardzo ładnie i jej zapach skutecznie zneutralizował jakąkolwiek woń napastnika. Wizyta u Mamoru, również więc nam w niczym nie pomogła.

Wracaliśmy jedną z uliczek, w nie najlepszym nastroju.

- Może odwiedzicie nas dziś wieczorem? – zaproponowała nagle Yukino. Uśmiechała się szeroko, patrząc to na mnie, to na Hinatę. Trochę zaskoczył mnie ten jej entuzjazm. Widać, dziewczyna należała do tych wiecznych optymistów.

Wzruszyłem obojętnie ramionami, szukając odpowiedzi na to zaproszenie w oczach Hyuugi.

Moja przyjaciółka uśmiechnęła się przepraszająco, najwyraźniej mając ochotę odmówić. Już otwierała usta, by odpowiedzieć, kiedy to córka gospodarza, weszła jej w słowo.

- Nawet nie przyjmuję odmowy. Ojciec ogranicza mi dostęp do przyjaciół i praktycznie, nie mam z kim spędzać czasu. Wy przynajmniej możecie przyjść pod pretekstem śledztwa – dodała z szerokim uśmiechem, klaszcząc w dłonie. – Proszę – złagodniała nieco, wpatrując się w nas maślanymi oczami. Wyglądała tak niewinnie. – Tak dawno nie odwiedzał mnie nikt w moim wieku, a wy wyglądacie na takich w porządku  - dodał niewinnie, zatrzymując wzrok na mnie  lekko się kołysząc.

 - W sumie… - wahnąłem, chcąc udać obojętnego, ale na mojej twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech.

- Wspaniale!

                Gospodarza nie było. Podobno udał się na jakieś spotkanie. Yukino natomiast, okazała się bardzo towarzyską osóbką. Co chwilę, dolewała nam specjalnej herbatki z, jak to ona mówiła, z duszą. Gdy widziałem już rosnące rumieńce na twarzy Hinaty, od razu poprawił mi się humor.

Przy okazji, zacząłem rzucać w jej stronę złośliwe, acz niewinne żarciki odnośnie Naruto, przez co jej twarz przypominała wielkiego buraka.

Córka gospodarza, zaintrygowana zachowaniem Hyuugi i moim, przysiadła się bliżej nas, tuż po tym, gdy podała kolejne porcje herbaty.

- Naruto to twój chłopak? – zapytała z tę dziewczęcą ciekawością. Hinata spuściła głowę, chcąc ukryć się w swoich gęstych włosach, na co ja od razu wybuchnąłem gromkim śmiechem.

- No dalej, Hinata! Przecież wyznałaś mu miłość, nie musisz się wstydzić – zaśmiałem się. Odetchnąłem głęboko, opierając się rękoma o podłogę i odginając odrobinę do tyłu.

- Co odpowiedział? – zaciekawiła się białowłosa, patrząc raz na mnie, raz na Hinatę.

- Nic jej nie odpowiedział. – Znów wtryniłem się w słowo przyjaciółce. – Nie odrzucił jej, ale nic konkretnego jej nie odpowiedział – dodałem, odrobinę poważniejąc i spoglądając na granatowowłosą.

Moja kompanka spuściła smutny wzrok, wzdychając ciężko. Przez to, mi również nie było już do śmiechu. Poczułem pewną frustrację, widząc w jakiej sytuacji postawił ją ten kmiotek.

- Może nie byłaś dostatecznie przekonywująca – odezwała się nagle Yukino. – Zaproś go gdzieś i uwiedź. W końcu to facet, a ty jesteś bardzo seksowna – dodała po chwili z zadziornym uśmiechem.

Hinata spojrzała na nią z niedowierzaniem, a jej twarz znów oblały obwite rumieńce.

Przekrzywiłem lekko głowę, mierząc Hyuugę spojrzeniem. Normalny, luźny dres, skrywał pod sobą wszystkie jej wdzięki. Gdy jednak przypomniałem sobie jej widok z rana, od razu wyobraziłem sobie, co też znajduje się pod tym obszernym ubraniem. Uśmiechnąłem się z rozmarzeniem.

- Naruto ma trochę wolnego w przyszłym tygodniu, ale Hinata nie potrafi uwodzić facetów – powiedziałem odruchowo. Przyjaciółka rzuciła mi zagniewane spojrzenie, z którego miałem ochotę się roześmiać. Posłałem jej tylko wyzywający uśmiech, kierując wzrok na białowłosą. – Yukino, potrafiłabyś ją nauczyć czegoś przydatnego? – zapytałem.

- Kiba! – fuknęła Hinata, urażonym tonem. Córka gospodarze jednak, uśmiechnęła się do mnie chytrze, marszcząc brwi. Powoli podniosła się z miejsca, zmierzając w kierunku Hyuugi.

- Tak się składa, że znam kilka niezłych trików – odparła już na wstępie, niezwykle kuszącym tonem, mrugając do mnie jednym okiem. Gdy przechodziła obok, zakołysała biodrami zachęcająco, najwyraźniej chcąc dać mi próbkę, tego co potrafi.

Nie było tego wiele, ale musiałem przyznać, że sposób w jaki się poruszała, czy nawet ton, jakim mówiła, od razu dodawał jej kilka punktów. Takim sposobem, już nie zaliczyłbym jej do grona przyjaciółek, ale raczej potencjalnych dziewczyn. Co oczywiście nie znaczyło, że chciałbym się z kimś wiązać.

                Usadowiłem się wygodniej, obserwując rozmawiające ze sobą dziewczyny. Nie wiem, czy sprawiła to herbatką z mocą, czy duchota w pomieszczeniu, ale w głowie zaczynało mi szumieć i robić się przyjemnie luźno.

Nie słyszałem o czym rozmawiały, ale Hinata co chwilę, oblewała się rumieńcami. Yukino wykonywała różne, dziwne gesty, od czasu do czasu, dotykając mojej przyjaciółki tu i ówdzie.

Kto by pomyślał, że gawędzące ze sobą dziewczyny, moją być tak interesujące.

Nie jestem pewien, ile czasu minęło, ale gdy spojrzałem na nie, po krótkiej przerwie, obie zachowywały się już dużo odważniej. Hinata robiła różne miny i gesty, a Yukino co jakiś czas ją poprawiała.

Co jakiś czas, zerkały w moją stronę, a widząc moje błogie spojrzenie, chichotały dźwięcznie. Dziwne, ale nawet mi to nie przeszkadzało. Cieszyłem się, że moja przyjaciółka tak dobrze się bawi. Wydawało się nawet, że zaczyna już ogarniać niektóre sztuczki białowłosej.

W pewnym momencie, Hinata poniosła się z miejsca i wyszła z pomieszczenia. Odprowadziłem ją zdziwionym wzrokiem, po chwili kierując go na drugą dziewczynę.

- Wyszła do toalety – oznajmiła, również ponosząc się z miejsca.

Przyjąłem tę wiadomość bez żadnych emocji, odchylając głowę do tyłu i zamykając oczy. Czułem się coraz bardziej senny. Te ziółka, alkohol, czy cokolwiek ona nam tam dodawała do naparów, zdawały się przejmować już nade mną kontrolę. Wyciągnąłem nogi przed siebie, niemal kładąc się na podłodze. Miałem już wielką ochotę, udać się do motelu i pójść spać.

                W pewnym momencie, poczułem ciężar na swoich nogach. Nie do końca, świadomie myślący, uniosłem głowę i spojrzałem na przyczynę. Nawet nie byłem specjalnie zaskoczony faktem, że tuż przede mną znajdowała się córka gospodarze. Wpatrywała się we mnie tymi swoimi wielkimi, zielonymi oczami, a na jej ustach gościł zadziorny uśmieszek. Widząc to, sam również nie mogłem się powstrzymać i moje wargi wygięły się ku górze.

- Ty wyglądasz, na nieco bardziej zorientowanego w tych tematach – mruknęła, palcem wskazującym jadąc w górę, wzdłuż mojego torsu. Mógłbym odpowiedzieć jej, że to tylko pozory, ale w sumie… byłem ciekaw dalszego rozwoju sytuacji, bo szczerze… zaczynało mi się to nawet podobać.

Dłonią dotknęła mojego obojczyka, niemal z zafascynowaniem, obserwując każdy swój ruch. Przyłożyła drugą rękę do mojej szyi, po czym splotła je na karku. Poczułem niezwykle przyjemne dreszcze, gdy wsunęła je w moje włosy i przysunęła się jeszcze bliżej.

Cały czas siedziałem sztywno, rękoma podpierając się o podłogę. Na mojej twarzy gościł, coraz to szerszy uśmiech.

Przysunęła twarz do mojego policzka, szepcząc mi do ucha.

- Może jednak i tobie, powinnam udzielić jakiejś lekcji – powiedziała to tak uwodzicielskim tonem, że aż zalała mnie fala gorąco. Czułem jak jej usta, lekko muskają płatek mojego ucha. Jej ciepły oddech, tak przyjemnie obejmował mój policzek.

Przyłożyła dłoń do mojej twarzy, ponownie spoglądając mi w oczy. Przysunęła się jeszcze bliżej. Opieraliśmy się teraz o swoje czoła, patrząc sobie w oczy z wyzywającymi uśmieszkami. Przejechała kciukiem po mojej dolnej wardze, po czym niespodziewanie, wbiła się w moje usta.

Jęknąłem cicho z rozkoszy, mając jednak nadzieję, że Yukino tego nie usłyszała. Całowała mnie tak namiętnie i zażarcie, że ledwo nadążałem. Nie będę ukrywał, było to dla mnie nowe doświadczenie. Co prawda, kiedyś tam już całowałem jakąś dziewczynę, ale ona robiła to tak… poważnie. Miałem wrażenie, że tracę kontrolę nad własnym ciałem. To już nie była zabawa samych ust. Nawet nie wiem kiedy, moje ręce, zawędrowały na jej talię, co jakiś czas błądząc po jej plecach.

Pachniała niesamowicie… słodko. Jej zapach powoli już zaczynał mnie drażnić. Był zbyt intensywny. Niemniej jednak, niespecjalnie miałem ochotę przestawać. Całowaliśmy się tak odważnie, że po chwili już, czułem się mokry na twarzy.

Kto wie, jakby to się skończyło, gdyby nie odgłos przesuwanych drzwi. Oderwaliśmy się od siebie, odwracając głowy w kierunku wyjścia.

Stała w nich Hinata. Wpatrywała się w nas, jakby zobaczyła ducha. Cała oniemiała.

- Może mała próba na przykładzie – zaśmiała się Yukino, patrząc na Hyuugę i przysuwając się do mnie jeszcze bardziej.

Poczułem się dziwnie, gdy moje spojrzenie spotkało się z jej fiołkowymi tęczówkami. Co właściwie w nich wtedy zobaczyłem? Zawód? Rozczarowanie? Żal?

Sam nie wiem, co w nich było, ale miałem ochotę po prostu przeprosić.

Nie zdążyłem jednak wydusić z siebie ani słowa, bo moja przyjaciółka zerwała się nagle z miejsca, znikając za drzwiami. Zdołałem jedynie usłyszeć ciche słowa, że musi już iść.

Przez dłuższą chwilę, wpatrywałem się w zamknięte drzwi, ciągle głowiąc się nad tym jej spojrzeniem. Nie podobało mi się to. Nigdy jeszcze tak na mnie nie patrzyła.

- Musi się jeszcze tyle nauczyć – westchnęła Yukino, kręcąc głową z rezygnacją i śmiejąc się cicho pod nosem. Po kilku sekundach, znów odwróciła moją głowę w swoją stronę i przykleiła mi się do ust. Oddawałem pocałunki, ściskając ją mocniej, ale nadal wpatrywałem się w miejsce, gdzie przed momentem stała moja kompanka.

W momencie wytchnienia, odsunąłem się nieco od dziewczyny, spoglądając na nią nieobecnym wzrokiem.

- Wybacza, ale chyba… chyba powinienem już pójść – powiedziałem niepewnie, spuszczając wzrok. Patrzyła na mnie trochę, po czym uśmiechnęła się przyjaźnie i zmierzwiła  mi włosy dłonią.

- Będziecie tu aż tydzień, prawda? Możesz raz położyć spać swoją koleżankę wcześniej i mnie odwiedzić – powiedziała wesoło, puszczając mi oczko, po czym podniosła się i nadal uwodzicielsko kręcąc biodrami, wyszła z pomieszczenia.

Siedziałem sam jeszcze przez dłuższą chwilę. Tępo wpatrywałem się w podłogę, myśląc o… sam nie wiedziałem o czym. Ciągle przed oczami miałem ten wzrok Hinaty. Dlaczego czułem się przez niego tak głupio? Dlaczego miałem takie wyrzuty sumienia, jakby zrobił coś złego? Dlaczego ona napełniła mnie takimi niepokojącymi odczuciami? To było bez sensu. Przecież byłem facetem. Miała mnie za kogoś innego? Dlaczego miałbym odpychać od siebie piękną dziewczynę, która ma ochotę na trochę zabawy? To bez sensu. Wszystko bez sensu.

Leniwie podniosłem się z miejsca, wzdychając ciężko.

Mimo wszystko… nie chciałem by Hinata myślała o mnie źle. 

****************************

Jakiś, taki... krótki? Miałam problem ze środkową częścią, dlatego pojawia się dopiero teraz.

Kolejny rozdział zacznę pisać jeszcze dzisiaj ;)