Prolog

~*~

Muzyka

              Gdy wpatrywałem się w jej jasne, gładkie niczym aksamit, odsłonięte ramię, czułem, że wszystko jest na swoim miejscu. Na świecie nagle zapanował porządek. Tak spokojnie i właściwie. Wszystko było tak, jak być powinno. 

Dziwne, że dopiero niedawno, zdałem sobie sprawę z tego, co naprawdę się liczy. Treningi i misję, czy nawet głupie ambicje przewyższenia znajomych. Teraz to wszystko zdawało mi się takie nie ważne. To były sprawy jakiegoś dzieciaka, którym byłem… nie moje. Moje sprawy znajdowały się tu. Wszystko to, do czego nawet nie sądziłem, że mógłbym kiedyś dążyć. Teraz cały ten sens, cała troska i zmartwienie ulokowało się w tej jednej, małej, niepozornej osóbce, która jak gdyby nigdy nic, drzemała sobie tuż obok.

Jak niewinnie i beztrosko wyglądała jej blada twarzyczka, gdy cicho pochrapując, opierała głowę na moim ramieniu. Mogłem przyglądać jej się bez żadnych wyrzutów sumienia, bez ograniczeń.

Nikogo przecież w pobliżu nie było, a ona tylko spała. Tylko spała, tak bezpiecznie wtulona we mnie. Czuła się przy mnie dobrze, byłem tego pewien. Przy nikim więcej, nie była w pełni sobą. Tylko ja znałem ją tak dobrze. Tylko ja wiedziałem o niej wszystko. Chciałem dla niej wszystkiego, co najlepsze. Naprawdę… Naprawdę, tego chciałem.

Prawdą jednak było również to, że pragnąłem porwać ją i uciec gdzieś daleko. Tam gdzie nikt by nas nie znał. Tam, gdzie nie musielibyśmy się ukrywać. Wszystko byłoby dużo prostsze, gdyby los dał nam jeszcze jedną szansę. Jeszcze jedno życie.

Byłbym wtedy tym jednym. Jej spowiednikiem, obrońcom, jej przyjacielem, kochankiem i miłością. Byłbym jej marzeniem.

                Uniosłem nieco wolną rękę, powoli i ostrożnie, przysuwając ją w stronę jej bladego policzka. Ledwo musnąłem tę gładką cerę, a już zmarszczyła lekko brwi, mamrocząc coś cicho. Pośpiesznie cofnąłem rękę, uśmiechając się szeroko. Naszła mnie nagle wielka ochota, by nie zważać na jej sen, tylko pochwycić ją w ramiona i solidnie wyściskać. Często tak robiłem. Ona uwielbiała, gdy ją czymś zaskakiwałem. Nie przyznała się do tego, ale wiedziałem, ze to lubi.

Teraz jednak była zmęczona, zasłużyła na odpoczynek. Nie miałem zamiaru robić nic więcej, oprócz patrzenia na jej anielską twarz.

Zastanawiałem się, co też mogło kryć się w tej nieśmiałej główce. Wcale nie zdziwiłbym się, gdyby śniła o mnie. Tak… to było bardzo możliwe. Mieliśmy przecież tyle pięknych, wspólnych wspomnień. Zdecydowanie, miałaby o czym śnić.

Gdzieś jednak… tam na dnie… gdzieś w głębi, czułem niepokój. Niepokój, że przecież… że wciąż nie musiałem być tym jedynym ze snów.

**************************

Nie wiem czemu, ale chce mi się śmiać. To chyba przez brak snu... Obiecałam, więc dodaję. Wiem, że miało być namiętnie, albo dramatycznie, ale zostało tak melancholijnie. Mam tylko nadzieję, że to nikogo nie zniechęci. Natchnęło mnie na tę historię, więc może tym razem uda mi się ją skończyć ;)

Wiem, że fanów KibaHina raczej wielu nie ma, ale dobrze jest czasem oderwać się od znanych standardów i przeczytać coś innego. 

Raczej nie pisuję w pierwszej osobie, więc z początku może być dziwnie.

Nie krępujcie się jednak mnie krytykować i poprawiać;)